სადღაც ყვავიან მიმოზები!!!

სადღაც ყვავიან მიმოზები,

მე კი არ მინდა ამის ჩვენება.

ხშირად სიკვდილით ვიმოსებით

და ვერ ამჩნევენ ამას ჩვენები.

შენ უნიათო ფიქრები გჭამენ –

და ხშირად გინდა ყველას გადაწვა.

ახლა უმზეოდ მოსული მთვარე,

ჯეგეს მთის კალთეაზე ჩამოწვა…

და თმებს უვარცხნის გრიალა ენგურს,

ობლად დარჩენილ შვლის ნუკრსაც არწევს.

გათენებამდე ყველას ენდურის –

გათენებისას კი მხოლოდ არწივს…

არწივს რომელსაც აქვს ორი თავი,

კლანჭიებით ბოჭავს როცა ტრამალებს,

და ყოველ დილას ხდები შენ ავი,

და გთხოვ სიავე შენი დამალე.

ვეშვებით, ვცხოვრობთ, მივდივართ,

და დრო ყოველთვის უბრალოდ გადის!

ამ ცხოვრებაში მე ვგავარ მდევარს,

რომელიც უშვებს დაჭერილ ნადირს.

გრიალებს, იბრძვის როცა ტეხურა –

და ფეხაკრეფით მისდევს გაქცეულთ.

შენ იმ დღეს სსხვისი ქუდი გეხურა,

და არც მომხედე ომით დაქანცულს…

ვარსკვლავებს დილით როცა ვერ ვხედავ,

მიჭირს გარჩევა – ცა რა ფერია…

რაღაც სიტყვების გარითმვას ვბედავ,

სევდაზე კარგი არაფერია…

ზღვაა ცრემლებად ჩამოღვრილი –

მზე კი ამ ტალღებს მიღმა ჩავიდა.

წყალი, ცრემლებზე ბევრად თბილი,

მარტის წვიმებივით გაცივდა.

ახლაც უბრალოდ დუმდა თბილისი,

არ აწუხებდა სიო დარდიანს…

ყველაზე ცხელი დადგა ივლისი,

და ეს ზაფხულიც – ასე გავიდა.

ჯგუფის შექმნა