ვერასდროს წარმოვიდგენდით ჩემი დღის განწყობაზე ოდესმე საპირისპირო სქესი თუ იმოქმედებდა.

ძალიან მცირე ურთიერთობები,რომელიც ტიტემდე მქონდა,იმდენად უმნიშვნელო იყო,ან პირველივე კვირას ვასრულებდი,ან,ჩანასახშივე პაუზდებოდა.

ემოციური კავშირი იმდენად პირველ საფეხურზე იდგა ჩემთვის,ვერასდროს ვერავინ ვერ მითანაბრდებოდა და განვიცდიდი ხოლმე..

არარის მარტივი უსმენდე სხვის აღფრთოვანებას და შენ სათქმელი არაფერი გქონდეს..

არა იმიტომ,რომ თავს ვერ გრძნობ სასურველად,

უბრალოდ,ხანდახან,ასეთ დროს თვლი,რომ შეიძლება არ გქონდეს ის,რაც სხვას აქვს მხოლოდ იმიტომ,რომ შენთვის ზედაპირული ურთიერთობის გარდა,მთავარი ემოციური ბალანსია,რაც ძალიან რთული მოსაპოვებელია,თუ არ ხარ იმ ადამიანთან,რომელიც შენთვისაა გაჩენილი..

ამწამს,სამსახურში,როცა ტიტე ზუსტად ერთ ნახევარი სრული დღე არ მყავდა ნანახი,ისე მაკლდა,სახე ვერ გავხსენი დილის მერე..

არაფერ შუაში იყო ვნება,

არაფერ კავშირში იყო ფიზიკური სიახლოვე..

სულის კომფორტი,რაც მის პიროვნებას ბუნებრივად ახლდა,ყველა ვიზუალურ დადებითს ფარავდა და მთავარ პრიორიტეტად ჩნდებოდა..

ამას მთავარი ძალაც ემატებოდა..

ცოდნა,რომ ეს ყველაფერი მხოლოდ ცალმხრივი არ იყო..

ეს კი მიტოვებული ადამიანისთვის,და არამხოლოდ,ძალიან დიდი თავისიფლების და სრულფასოვნების განცდა იყო..

-“ვერ წარმოვიდგენდი,ისეთი მონატრება თუ შეგეძლო,სამსახურზე კონცეტრაცია გამჭირვებოდა და ყოველი თავისუფალი წამი მეძებნა,რომ შეგხმიანებოდი..

არასდროს მქონია ამაზე მეტად დამღლელი ცვლა..

ემოციურად გავნადგურდი.

არ ვიცი,როგორ უნდა შევივსო ეს დანაკლისი”-საღამო ხანი იყო,პარასკევი დღის,მთელი დღის ლოდინის შემდეგ,მისი შეტყობინება რომ

მივიღე და გაუაზრებლად ისეთი ბედნიერების განცდა დამეუფლა,თვალები ამიწყლიანდა..

ათჯერ მაინც გადავიკითხე ერთიდა იგივე სიტყვები,სანამ საბოლოოდ არ გავიზეპირე და ყოველი ბგერა არ დავიჩემე.

ღმერთო,რამდენს იტევდა ერთი შეტყობინება..

არც კი ვიცოდი რა მეპასუხა გარდა იმისა,რაც წყალივით მჭირდებოდა-

-“ნეტავ აქ იყო..”

თვალდახუჭული წამებს ვითვლიდი ვიბრაციამდე.

წუთები ერთმანეთს მისდევდა და მე ისევ გაღიმებული,გულამდე ბედნიერს თვალწინ მისი სიტყვები მედგა..

-ტასო!-ღმერთო,რატომ ჰქონდა ამ გოგოს ასეთი ტემბრი.

ისე შემოსულა სახლში,ვერც კი გავიგე.

ფეხაკრებით შემოსული თავზე წამომდგომოდა და ისეთი შერყეული სახით მიყურებდა,სარკეში შევათვალიერე თავი,ხომ კარგად ვიყავი.

-სერიოზულად ნუნი,სამკურნალო ხარ!

-კიდევ მე?!შენ წევხარ გაღიმებული ლოგონზე,გულზეხელდაკრეფილი.მეგონა მოკვდი!

-რა ყოველდღე მდებ ამ კუბოში ნუნუ!დამაცადე ადამიანო სიცოცხლე. გეფიცები,ისე გამთვალავ ერთ დღეს,სანამ ზალაში არ გამომჭიმავ!-გაბრაზებული პირდაპირ სამზარეულოში გავრბივარ და უკან ადევნებულ ნუნის წარბს არ ვუხსნი.

უცებ ჩამიქრო ეს მოციმცილე ვარსკვლავები თავსზემოთ.

ღმერთო,რანაირია ეს გოგო,მართლა უნდა გავასინჯო ფსიქიატრს.

თუმცა,მეტის გაგრძელების დრო აღარ მქონდა.

ფინჯანში წყალს ვასხამდი ყავისთვის,ტიტემ რომ მომწერა და ერთიანად გავიბადრე.

-აი ფსიქოზი თუ გინდა!-ოთახში წინ და უკან სირბილი რომ დავიწყე თავის ოდნავ მაინც მოსაწესრიგებლად,ნუნიმ თვალებგაფართოვებულმა გამომხედა.

ის აქ იყო..

როგორც იქნა აქ იყო და თან ყველაზე მოულოდნელად.

რაც ხელში მომყვა მოვიცვი და სირბილით დავეშვი საფეხურებზე.

სადარბაზოდან გასვლამდე სულის მოსათქმელად ღრმად ამოვისუნთქე და მის შესაგებებლად გავედი.

ღმერთო,როგორ უხდებოდა ეს ფორმა..

დაღლილ-დაქანცულს თავი ჩაექინდრა და მხრები ჩამოყროდა..

ფიქრებში იყო წასული,ვერ შეამჩნია როგორ მივუახლოვდი..

-ტიტე..-რომ დავუძახე,ჩემი თვალით დავინახე როგორ გაუნათდა სახე და ღაწვებზე ფერი დაედო..

ისე გამიღიმა,კანზე ელვამ დამიარა..

არც არაფერი გვითქვამს,

ათი წუთი ან იქნებ,მთელი ათი დეკადა ისე ვიყავი მის ფრთებქვეშ შეხიზნული,სუნთქვაც კი დამავიწყდა და მხოლოდ ჩემი გულის გაუსაძლისი ფეთქვა მესმოდა..

-ღმერთო,ამ განცდისთვის ყველაფერს დავთმობ.-რომ განვერიდე მის გულს,შემომხედა..

თვალებიდანაც კი იმდენი დაღლა იღვრებოდა,გული მომეწურა..

ჩემი სახე ხელებში მოექცია და თითქოს ყოველ ნაკვთს სწავლობდა,არც მაშორებდა თვალს.

-ვგრძნობდი,ვერ გავძლებდი უნახავად ტასი..-ღმერთო,რა თბილი იყო..

კანზე მოსრიალე მისი თითები უდიდეს კვალს ტოვებდა და პირველი დეკემბრის სუსხიან ღამეს უსაზღვროდ მათბობდა..

მინდოდა მეთქვა,რომ მარტო არ იყო..

როგორც თვითონ იცოდა ხოლმე,მაგრამ სიტყვასაც ვერ ვამბობდი..

ჯერ ხომ საერთოდ დღეებიც კიარ იყო ჯამში,როცა მას ვხედავდი და უკვე რომ მის თვალებს ვერ ვწყდებოდი,გულს მიჩქარებდა.

როგორ დამეჯერებინა უცხოსთვის,

გარეშე ადამიანისთვის,საკუთარივით რომ ვნერვიულობდი და მედარდებოდა მისი ენერგიაგამოცლილი სხეული და მზერაში ჩამდგარი ძალიან დიდი ნისლი.

კანი მეწვოდა ისე მინდოდა მის წამოზრდილ წვერს შევხებოდი და სახიდან ეს უძალობა გამექრო..

ისე შემოვატარე სუსხისგან გაყინული თითები მის სახეს,ყოველ ახალ წამს მეჩვენებოდა რომ საკუთარ მხნეობას ვუნაწილებდი..

მიყვარდა მისი ეს ღიმილი..

მშვიდი,უარაფრო და უბრალო..

ძალიან ბევრი გრძნობის მომცველი და გამლღობი..

-იცი როგორ მენატრებოდი?! -არ ვიცი რატომ დამემსხვა ხმა ათას ნაწილად..

ძლივს შევაკოწიწე თავი,რომ არ დავშლილიყავი..

როგორ,ღმერთო..

როგორ მომანატრე ერთ დღეში ისე,რომ გასაშვებად არ მეთმობოდა?!

არც კი ერთ კითხვაზე პასუხი არ მქონდა,იმდენად არ ვიყავით არცერთ ჩარჩოში მოქცეული ..

აღარ დაველოდე მის თვალებში თანხმობის ლოდინს..

როგორც კი გული ვიჯერე მისი ალერსით,

ტუჩებს გავანდე ჩემი უჩვეულო მონატრება..

ციოდა.

კანში ატანდა და მაინც,ისე დამცხა,

ისეთ ცეცხლში გამახვია ერთმა ძალიან მსუბუქმა ამბორმა,

გული ამომიჯდა და პულსი ჰორიზონტს გასცდა.

პატარა საოცრება იყო..

ერთ ამბორში ჩაქსოვილი ბევრი განცდა და ჯერ ვერ თქმული სიტყვები..

ვგრძნობდი მის ცივ ხელებს წელზე რომ შემომხვეოდა და თითქოს ჩემი შეზრდა სურდა,არ ვეთმობოდი და არ მიშვებდა..

-დაისვენე ტიტე.. ჩვენ წინ ძალიან ბევრი დღე გვაქ,ძალიან ბევრი მონატრება და ნახვით გამოწვეული სიხარული.. -ვუბიძგე თითქოს რომ გავეშვი..

თვალებში ჩაღვრილი უარყოფით გულს კი მიხარებდა,

მაგრამ,

მაინც დავთმე..

ვუყურებდი როგორ წავიდა და თითქოს გულიც გაიყოლა..

სანამ თვალს არ მოეფარა ავტომობილის შუქი,იქამდე ვიდექი და ღიმილს ვატანდი გზამკვლევად..

მთელი სითბოთი გამთბარი ავედი სახლში..

შემოსასვლელში ქურთუკს ვკიდებდი,უცებ ნუნი რომ მოვიდა და მთელი თასი ყინვიანი წყალი შემომასხა.

გავხევდი.

მაისურიდან წურწურით ჩამოდიოდა წყალი და იატაკი სულ დასველდა.

-სანამ თმით აგაწმენდინე ,გაიქეცი ნუნუ!

-ცეცხლი გეკიდა ტასო,გადაგარჩინე!-ძლივს ავკინძე ერთი წინადადება ისე ისროდა სირბილში.

არ იყო ადამიანი.

სრული არ სიტყვის მნიშვნელობით.

სანამ გული ხელში არ დამაჭერინა,მანამ მარბენინა ოთახებში.

ვერ დავიჭირე.

სიცილისგან დაოთხილი იატაკზე გაწვა და ისე ხარხარებდა,სულს ძლივს ითქვამდა.

-აი შენ თუ სასწრაფო გამოგიძახო,მიყურე!-მუქარით ძლივს ავდექი და სააბაზანომდე მივბობღდი.

ენერგია საერთოდ აღარ მქონდა.

როგორ გადავივლე და ლოგინამდე მივედი,არ ვიცი.

რომ გავიხედე ოთახში შესვლამდე,ნუნი ისევ იატაკზე იწვა და სუნთქვას იღდგენდა.

-მანდვე დაგაბეტონებდი რომ

არ მიყვარდე!-გავძახე გაგულისებულმა.

-ჩემი სამყოფი ცემენტი ჯერ არ მოზელილა ტასუ,მაგრამ,არც შენი სამყოფი წყალი არაა დედამიწაზე,არ იჯავრო.-სანამ ისევ რამეს ვეტყოდე,სწრაფად დგება და ოთახში შერბის.

კარებს გასაღებით კეტავს,მაგრამ,სულ ტყუილად.

ისეთი დაღლილი,გამოფიტული და გამომშრალი ვიყავი,

დავწექი თუარა ერთიანად გავითიშე და დამეძინა..

-ტას..-ღამის სამი საათი იყო,ნუნი ფრთხილად რომ მაღვიძებს..

გარეთ კოკისპირული წვიმა დაწყებულიყო.

გულზე დიდი ფუმფულა გული აეხუტებინა და საწყლად დამყურებდა..

როგორც ყოველთვის..

ყოველი ჭექა-ქუხილის დროს.

-შემოგიწვები რა,მეშინია მარტო…

ხომ სისხლს აშრობდა,მაგრამ,

მომეხუტა თუარადა,მისი დანაკლისი ერთიანად შემივსო..

-ტას.-ორი წუთიც არ იყო გასული,ისევ რომ შემაღვიძა..

მიხვდა რომ ვუსმენდი და ლოგინზე წამოჯდა..

სარკმლიდან შემოსული ელვის შუქის ფონზე,მისი გაწეწილი თავი სასწაული შესახედი იყო..

-შენ და ტიტე რომ ერთად იქნებით,მე ხომ არ დამივიწყებ?-მთელი სერიოზულობით მეკითხებოდა..

ეჭვით კი გავხედე,მაგრამ,თვალები დანისლული ჰქონდა და გულწრფელობით სავსე..

-ტიტე და თუნდაც დუდა გარეშე დანამატები არიან ნუნი.

იტალიაში იყო კოზა ნოსტრა,

იაპონიაში იაკუძა,

ჩვენ მაფიაში მათზე მეტი სიმყარეა და ვერ დაგვარღვევენ..

ვერც ტიტე,ვერც დუდა,ვერც ვინმე დედამიწაზე.-მას რომ

სჭირდებოდა და ქვაზე მეტი მტკიცე რომ იყო,ის ვუთხარი..

გაეღიმა.

ჩამეხუტა..

-ტიტემ იცის ჯიბიდან რომ ისვრი?!-მაინც აურია.

-დადუმდი თორემ ხვალ ბარში არ წაგიყვან!-დავტუქსე პატარა ბავშვივით.ხვალ ვალის დაბრუნების დღე იყო,გეგმის მიხედვით,თუ ყველაფერი ისევ მათ არ არიეს.

-ერთბაშად არ მეწყინოს რა! მაგ ფულით წინა საქარე მინას გამოვცვლი მაინც-ისე ამბობს,ვითომ უკვე არ ჰქონოდა გამოწყობილი ტანსაცმელი ხვალისთვის.

-ეს დურმიშხანს უთხარი და ციმციმ ჩაგისვამს ახალს!-არც მე დავრჩი ვალში.

-კარგი ვსო,”რასხოდ” ტასო!ვიძინებ-შესაფერისი პასუხი რომ ვეღარ მოიფიქრა,როგორც იქნა გადაბრუნდა და დამაძინა.

___

-ტასოო!-ნუნის განწირულმა ყვირილმა რომ გამაღვიძა თორმეტ საათზე,შაბათ დილას,საბოლოოდ მივხვდი,რომ წინა ცხოვრებაში შემოქმედთან ძალიან დიდი შევცოდე და საკუთარი ჯოჯოხეთი მომიწყო კომპესაციისთვის..

სიბრაზისგან ლამის ცრემლებმა დამახჩო სანამ ავდექი და გამოვფხიზლდი.

-ყველაზე წმინდას გეფიცები ნუნუ,აი ღმერთმაც ქნას,გკლავდნენ და მაგიტო მაღვიძებდე! -ყველაზე ცუდ შურისძიებაზე მეფიქრებოდა გზაში.

ძლივს გავფრატუნდი.

ნახევრად მეძინა.

ძალიან კარგ სიზმარს ვნახულობდი და ასეთ გამოღვიძებაზე ნამდვილად არ ვოცნებობდი.

მითუფრო,ნუნუს მხრიდან.

გაზქურასთან იდგა,თამბაქოთი ხელში და ჯეზვეში თურქულ ყავას ხარშავდა.

-ყავას ვიკეთებ და დალევ?-ისე უცოდველად გამომხედა,სინთქვა შემეკრა რისხვისგან.

რა დავაშავე?

ისე გადმომცვივდა ცრემლები,მეგონა სისხლი მომდიოდა თვალებიდან.

არც ვუპასუხე.

ისე გამოვბრუნდი და დავწექი,

ბალიშზეც არ მქონდა თავი დადებული,ისევ რომ დამეძინა.

დაბარეებულივით ზუსტად იქ დავბრუნდი,საიდანაც ნუნიმ გამომიყვანა..

ისევ იქ,

წმინდა ცის ქვეშ,

ოქროსფერ ქვიშაზე ვიწექით და ამსამყაროში ყველაზე ტკბილ ტუჩებს უსასრულოდ ვკოცნიდი..

იმდენად რეალური იყო სიზმარი,მის სასწაულ არომატსაც ვგრძნობდი..

მხოლოდ მისთვის დამახასიათებელს და არავის,სხვისი.

გრილი,ვანილისა და ციტრუსის დაუვიწყარი არომატი..

-ტასი..-შორიდან მეძახდა მისი ხმა.

ახლოს მყავდა,აქვე,ჩემს თვალწინ,მაგრამ,ხმა კილომეტრებით შორს ისმოდა..

ვერ გამოვეპასუხე..

მისი ტუჩები ამოსუნთქვის საშუალებას არ მაძლევდა..

სიზმარშიდაც კი ვგრძნობდი,სხეული როგორ მეწვოდა ვნებისგან და როგორ მინდოდა მისი მთლიანად შეგრძნება..

თითქოს ჩემს ფიქრებს ხვდებოდა,

წამებში გამათავისუფლა ერთადერთი თხელი ნაჭრისგან და გული ამომივარდა,ჩემკენ რომ დაიხარა..

მის ხელებს ცხადივით ვგრძმობდი..

მის ცივ,ძლიერ თითებს სხეულის ყოველი ნაწილი მძაფრად აღიქვამდა და ხელებში ადნებოდა..

მეუფლებოდა..

მთელი ჟინით,

ვნებით,

გრძნობების ყვირილით და წარმოუდგენელი სიცხადით.

-ტიტე!-წუთში ერთხელ,სიამოვნების მორევში ჩაძირული ამოვიძახებდი ხოლმე და ისიც,ცეცხლმორეული,ჩემში მთელი შეგრძნებით შემოდიოდა და ქვეყნიერებას მწყვეტდა.

სასწაული იყო..

მეგონა საუკუნოდ ვნებივრობდი მის მკლავებში,მაგრამ,ლანდი ისევ მეძახდა..

-ტასი..-თბილი ხმა ჯოჯოხეთურად მწველი სიზმრიდან უმოწყალოდ მწყვეტდა.

ღმერთო,როგორ მენანებოდა ამ წამების დათმობა და თვალის გახელა..

მაგრამ,ჯიუტად არ მანებებდა თავს რეალობა..

გაჭირვებით ავზიდე ქუთუთოები..

ძლივს შევაჩვიე თვალი შუქს ირგვლივ რომ მიმომეხედა..

გული,განვლილი ემოციებისგან,ჯერ კიდევ უსწრაფესად მიცემდა და თავი უმოწყალოდ მტკიოდა,დაუსრულებელი განცდისგან.

მთელი საუკუნე დამჭირდა,გამეაზრებინა,რომ ძახილი რეალური იყო და ნამდვილად ტიტე იდგა ამწამს მიხურულ კართან..

თავბრუ დამეხვა,ისეთი სისწრაფით წამოვჯექი საწოლზე და თვალები ათასჯერ დავახამხამე,იმედით,რომ გაქრებოდა მისი ლანდი.

არა.

ტიტე ექიმი ეშმაკური მზერით ჯიუტად იდგა და ისეთი თვალებით მიყურებდა,

მისხალით არ განსხვავდებოდა სიზმრების ტიტესგან..

დავმუნჯდი.

ხმა ვერ ამოვიღე.

ვუყურებდი თვალებგაფართოებული და ღმერთს ვევედრებოდი,ნუნის მტკიცებები,სიზმარში ლაპარაკობო,ტყუილი ყოფილიყო..

-გამარჯობა ტასი..-ხმაში გაპარული აღფრთოვანება ვერც კი დამალა.

ავწითლდი.

სირცხვილისგან ერთიანად ავხურდი და ისე ჩავიმალე საბანში,სუნთქვაც კი შეუძლებელი გახდა..

ვიგრძენი როფორ ჩამოჯდა კიდესთან..

სახეზე აფარებული საბანი ჩამომაშორა და მისი თბილი,განცდებით სავსე მზერა მომანათა..

ხომ სუფთა იყო მისი ყველა გამოხედვა,მაგრამ,მაინც უციალებდა ცისკრის ვარსკვლავებივით ანცი სხივები.

-არ დამემალო ტასი რა ,ჩემ თავს გაფიცებ..-უკვე ხელები რომ წავიღე აფორაჯებული სახისკენ,სიტყვებით შემაჩერა..

მიღიმოდა.

მთელი გულით,მთელი სახით მიცინოდა და ვხედავდი,როგორ იკავებდა თავს,რამე არ დასცდენოდა.

-გირეკავდი დილიდან რამოდენიმეჯერ,მერე რომ აღარ გამაგონე,ნუნის დავუკავშირდი და,მომიპატიჟა თქვენთან.-თითქოს მისი ყოფნის გამართლებას ცდილობდა.

ტემბრს აკონტროლებდა,მაგრამ თვალებს ვეღარ.

ლამის ყველა ციური სხეული მასში მოქცეულიყო.

-კარგი რა ტიტე,ვიცი,რომ ძილში ვლაპარაკობ.-ვეღარ გავუძელი,წამოვდექი,ჩემი დათუნებიანი საღამურით წინ ავესვეტე და საცოდავად დავხედე..-დაახლოებით,რამდენი ხანი მისმენდი?!

-დიდად არაფერი გითქვამს ტასი,მაგრამ,პულსით თუ ვიმსჯელებთ,ლაპარაკის საშუალება არც უნდა მომეცა წესით..-უჩუმრად მაჯაზე ხელებიც შემოეწყო და ჩემი გულის სწრაფი ცემის ზიარიც გახდა,ამასობაში.

-და რა იცი რომ შენ იყავი სიზმარში?!-დანებების მაგიერ შეტევაზე გადავედი და უცებ გამოვფხიზლდი.

თვალები გაუფართოვდა,

უცნაურად შემომხედა და მერე ისე უცებ ჩაუქრა ციმციმა ვარსკვლავები,გული მომეწურა..

ვინანე მაგრამ უკან აღარ დავიხიე..

ოთახიდან გავაბრძანე და ნაჩქარევად ჩავიცვი.

ოთხი საათი იყო.

ნუნი სახლში არ იყო და მაცივარზე გაკრული წერილიც მატყობინებდა,რომ ბარში შემხვდებოდა,საღამოს ათზე.

ხასიათწაშლილ ტიტეს,სანამ სააბაზანოში ვწესიგდებოდი,გაზქურა დავუტოვე და ყავის გამზადება ვთხოვე.

ჯერკიდევ მეტყობოდა სახეზე აღელვება და განცდილი ემოციები..

მიჭირდა დაჯერება,რამდენად შორს შეეძლო სიზმრებს წასულიყო და,

ჩვენი გულის ყველაზე ბინძური კარი გაეღო..

ათი წუთი მაინც დავყავი ნიჟარასთან დაყრდნობილმა..

სანამ პულსი არ ჩამიდგა,ვერ გავედი მასთან..

წარმოუდგენლად მცხვენოდა და ის ჩემი წეღანდელი ვითომ სიმტკიცეც მოჩვენებითი იყო..

რომ დავბრუნდი,ბარის სკამზე დამხვრა ჩამომჯდარი,მშვიდად სვამდა ყავას.

მზერა ისევ დამუქებოდა და მალავდა,მაგრამ,ჩაწყვეტილი გულის სუსტი ცემა მაინც მესმოდა..

ვერ გავუძელი..

მივუახლოვდი..

ზუსტად პირისპირ ვიყავით,

თანაბრად..

მისი ყველაზე თბილი სახე ხელებში მოვიქციე და მონატრებულ ტუჩებს ძალიან ნელა,ძალიან რბილად დავეწაფე..

ვიგრძენი როგორ დაუარა სხეულში ელვამ..

როგორ გააკანკლა სიამოვნებისგან და როგორ გააღრმავა ამბორი..

მისი ტუჩები სიცოცხლის ელექსირივით მოქმედებდა.

მთელ სხეულს მიფეთქებდა და წარმოუდგენელ ქაოსში მხვევდა..

ცივი ხელისგულები წელზე შემოეხვია და სიზმარს გავდა,ისე ცდილობდა მასში შევეზარდე..

კომკრეტული პასუხი აღარ დამჭირდა,

თუ სრულებით არა,ნაწილობრივ მაინც ავიხდინე სიზმარი და ამას თვითონაც მიხვდა.

-მეტყვი რას ვიძახდი სიზმარში?!-მის ტუჩებს სუნთქვაგალეული რომ მოვწყდი,თვალებში ჩავხედე..

ჩემი ტიტე..

რამდენ სითბოს იტევდა მისი ხასხასა თვალები..

გული გამილღვა..

-შენ მეტყვი კონკრეტულად რას ვაკეთებდით?!

-ბამბას ვპენტავდით ტიტე,კარგი რააა!-რომარ გამცინებოდა,შევტრიალდი.

მაჯით დამიჭირა და ზურგით გულზე მიმიკრო..

მიმიხუტა..

ხელები მუცელზე დამაწყო და კისერში მთელი დარჩენილი ვნებით მაკოცა..

ღმერთო,რას მიშვებოდა მისი ერთი შეხებაც კი..

ხელებში ჩავადნი..

-ახლა აქ ნუნი რომ იყოს,წყალს შემოგვასხამდა,იწვითო.-რა თქმა უნდა,ყველაზე ინტიმურ წამს უნდა შემომწოლოდა უადგილო იუმორი..

გაეცინა.

მეც თითქოს დიდი ლოდი მომეხსნა..

გავიბადრე..

მთელი დღე ეს განწყობა ისე გამყვა,

სახლში დაბრუნებულ ნუნისაც კი გაცისკროვნებული დავხვდი.

ტიტე დიდხანს ვერ გაჩერდა.

მხოლოდ ერთი საათი დაჰყო და შემდეგ გავუშვი,იმ პირობით,რომ ბარში ჩვენ მივიდოდით,ისინი კი იქ დაგვხვდებოდნენ.

-ოჰ,დაეტყო ამას ენდორფინები!-არ დაუშურებია შეფასებები.

არ მივაქციე ყურადღება,

ისევ გარდერობთან გადავინაცვლე და საწოლზე ჩამომჯდარი ნატურმორტივით შევყურებდი.

-რას ელოდები,გამოხტება რამე და ჩაგეცმება?!-არ დამასვენა,თვითონაც მომიჯდა გვერდით.

ათჯერ მანც გამოვიცვალეთ და მაინც ვერ შევჯერდით.

ბოლოს,რომ ჩამოღამდა და წასვლის დრო მოახლოვდა,

მოვკიდე ნუნის ტყავის შარვალს ხელი და სანამ კივილს ატეხავდა,მანამ ჩავიცვი.

საოცრად მიყენებდა ტანს..

ჩექმებზე რომ დავდექი,

სრული სრულყოფილება შეიქმნა.

შავი აბრეშუმის პერანგის შიგნით ბრალეტიც გავიძვრე და საკუთარი თავით კმაყოფილმა,მსუბუქი მაკიაჟიც დავიმატე.

-ერთი ცეცხლის შემოკიდება გინდა და ჟანა დ’არკი ხარ რეინკარნირებული!-“კომპლიმენტები” არ დამაკლო სხირტლაძემ,უხვად მესროლა.

თეთრ,მოკლე,მოტკეცილ კაბაში საოცრად გამოიყურებოდა.

თმები მაღლა აეწია და თვალები ამორძალივით დაეხატა.

-სწამს უკვე ერთი ღმერთის დუდას ნუნუ,ნუ შეუწყევ რწმენას! -ხურდაში დავუბრუნე ჟანა დ’არკობისთვის.

მანქანა დავტოვეთ,რატომღაც დღეს სრული გათიშვა გვქონდა დაგეგმილი.

რადგან უკვე ტიტეც დაბევებული გვყავდა მშველელად,მეც და მითუმეტეს ნუნის რა გააჩერებდა?!

ტაქსის მოხუცმა,ულვაშა მძღოლმა ერთი კი გვითხრა,ბაბუა დეკემბერია გარეთო,მაგრამ,ჩვენ რომ ვიწვოდით მაგას ხომ ვერ ვეტყოდით?!

თითქოს წინა კვირაში არ ვიყავი გაწოლილი 40 სიცხით.

დუდა და ტიტე ბარის შესასვლელთან დაგხვდნენ.

არ გამომპარვია მისი განათებული თვალები,როგორც კი შემომხედა.

მისი ცივი,ძლიერი მტევანი წელზე შემომეხვია და გალანტურად შემატარა.

-ულამაზესი ხარ..-წუთში ერთხელ შემომხედავდა ხოლმე და მიღიმოდა.

რამოდენიმე კოქტეილს დავჯერდი.

ნუნის კოსმოპოლიტენზე ალერგია ეწყებოდა,ჯინტონიკს კი ისე ცლიდა,თითქოს წყალი ყოფილიყოს.

მთელი საღამო კმაყოფილი ვუყურებდი როგორი აღფრთოვანებული იყო დუდა ნუნის თითო ქმედებაზეც კი.

სხირტლაძე სრული აღჭურვილობით წარდგენილიყო მის წინაშე,

მთელ მის სილამაზესა და თავისუფალი ნების ნაბიჯებს აფრქვევდა და თავბრუს ახვევდა.

-ყინულები ხომ არ შეგიკვეთოთ?!-მისვლიდან ორ საათში უკვე აღარც ჯდებოდა,მთელი საღამო საწყალ ბიჭს აგიჟებდა და ისე იწვევდა,ერთი გადახარხარება ალალი იყო.

კითხვით გამომხედა,კი მიხვდა რას ვგულისხმობდი,მაგრამ არ შეიმჩნია.

რიგით მესამე ცეცხლმოკიდებულ შტროხი დაჰკრა და ხალხს შეერია.

წამებში მიჰყვა დუდაც,მსიამოვნებდა,ბრბოში მარტო რომ არ ტოვებდა და ხარბ მზერებს არიდებდა..

თითქოს ზუსტად ასე უნდა ყოფილიყო.

ნუნი ყველას ყურადღებას იქცევდა,

ყველას მასთან სურდა ცეკვა,

მაგრამ ის მხოლოდ ერთისთვის ჰყვებოდა ტემბრს..

ის,ვინც წინ ედგა ფარად და უკან კლდედ..

ჩამეღიმა,

ტიტეს არ გამოპარვია ჩემი არცერთი მიმიკა..

მთელი საღამო აღფრთოვანებულ მზერას მატარებდა და ეს ისე მსიამოვნებდა,თითქოს სამყაროს ცენტრი ვყოფილიყავი.

-კარგი ბიჭია დუდა. გულღია,ყურადღებიანი,საკუთარისთვის და სხვისთვის თავდადებული და ბევრი კარგი თვისების მატარებელი. ნუნის გააბედნიერებს,გულს არ ატკენს და არ დატოვებს..ამას დარწმუნებუთ გეუბნები ტასი..სანერვიულო არაფერია..-იცოდა ეს სიტყვები რომ მჭირდებოდა და სწორ დროს მითხრა..

მის გვერდით რომ სხვაგვარი ადამიანი არ იქნებოდა,ამაშიც ვიყავი დარწმუნებული,თუმცა,ტიტეს სიტყვებმა საბოლოოდ დამარწმუნა,რომ მისი ნდობა შეიძლებოდა..

თითქმის არ დაულევია დღეს,

მაგრამ,ამას ხელი არ შეუშლია საბოლოოდ გადავეყვანე ჭკუიდან და ერთიანად ავერიე..

ვცეკვავდით.

რიტმულ მუსიკაზე ტანს მთელი ვნებით ვარხევდი და ვგრძნობდი,მზერით,როგორ ვმოქმედებდი მასზე..

არ მშორდებოდა..

მთელი ტანით მეკროდა და ყველა ნერვს მიგიჟებდა..

-ტიტე,გთხოვ..-რომ ვეღარ ვუძლებდი სხეულში დავლილ ცეცხლს,ოდნავ მოვშორდებოდი,მაგრამ,დიდხანს ვერ ვძლებდი უმისოდ..

თავად მივეკრობოდი და ორგანიზმს ვცდიდი,რამდენად შემეძლო გამეძლო ვნებისთვის,რომელიც თავს მაკარგვინებდა.

უჯვე გვიანი ღამე იყო,ძალიან ბევრი მოგონებების დაგროვების შწმდეგ ნუნი მხარწ რომ გადავიკიდე და სახლში წავედით.

ტიტემ ცალცალკე დაგვარიგა სახლებში.

ცალკე სანახაობა იყო დუდას ზრუნვა ნუნიზე და მისი განერვიულებული მზერა.

სულ ასეათქო,დავამშვოდე და ოთახში მივაწვინე.

რაღაცებს გაჭირვებით ლუღლუღებდა და საბოლოოდ ჩაეძინა,როგორც იქნა..

სამზარეულოში მაგარ ყავას ვსვამდით მე და ტიტე და ყველა თემას ვეხებოდით..

მსიამოვნებდა მასთან უგზოუკლო საუბარი და მისი ისე შეცნობა,თითქოს,ათასწლეულები ვიცნობდი..

სულ სხვაგვარი იყო,ყოველ ახალ თემაზე.

მისი სახე გამუდმებით იცვლებოდა და თვალები დროდადრო სასწაულად უელავდა..

უყვარდა ოჯახი,მისი საქმე და ხალხი,რომლის გარემოცვაშიც იყო..

იყო უზომოდ დიდი სიყვარულის მატარებელი ყველას მიმართ და ეს თვისება მასში ყველაზე მეტად აღმაფრთოვანებდა..

ტოტე დიდი ცის ერთი პატარა ვარსკვლავი იყო,ჩემყვის აღმოცენებული და ვიცოდი,ამას თვითონაც რომ ხვდებოდა და ბუნებრივად იღებდა..

ვუსმენდი მას,მაგტამ,თავად ვერაფერს ვყვებოდი..

გული ხანდახან ძალიან მომიჭერდა ხოლმე და მიჭირდა ამოსუნთქვა..

მეც მინდოდა მქონოდა უაზროდ ბევრი მოსაყოლი ოჯახზე და იმ იდიალზე,რომელსაც თითქმის ყველა ეთაყვანებოდა და მე,მხოლოდ გაცრეცილი გამოსახულებაღა მქონდა დარჩენილი,რომელსაც ხავსივით ვებღაუჭებოდი და ვნატრობდი,თითო ნაკვთი მაინც აღმედგინა დამატებით..

იქნებ ქუჩაშიც კი მხვდებოდა და ვერ ვცნობდი..

ისე შემომაწვა უღმერთოდ დიდი მელანქონია,ვეღარ დავმალე..

ვცდილობდი მზერა ჰორიზონტს არ გასცდენოდა,

მაგრამ,ტიტესთვის რთული მისახვედრი არ იყო მტკივნეული გრძნობების დიდი ქარიშხალი..

-შენი მესმის ტასი..-ოთხი სრულდებოდა,რომ გამომხედა.. მთელი დედამიწა კიაფობდა მის თვალებში..

-დანაკლისის გრძნობას ვერ ამოივსებ.. ეგ წარმოუდგენელია და იმაზე რთულია,ვიდრე ნებისმიერი ჭრილობის გამრთელება და ადამიანის ცოცხლად დაბრუნება..

შენ დიდი წარსული დაკარგე,მაგრამ,კიდევ უფრო მეტი შეიძინე,მეობა რომ არ დაკარგე..

მე არ მინახავს ადამიანი,ყველაფერ გადატანილი,ისე ბუნებრივად იცინოდეს და ხარობდეს დღევანდელი დღით,როგორც შენ,ტასი..

სამყაროს ცენტრი ხარ,ყველა შენს ირგვლივ ვტრიალებთ და დამიჯერე,ეს იმაზე მეტია ვიდრე წარსული,რომელსაც ვერ ივიწყებ და საშუალებას აძლევ,შენზე იმოქმედოს..

შენ ნუნი გყავს-ყველაზე დიდი ძალა ამ ქვეყნად და თუ ნებას მომცემ,მეც შემოვალ შენ ციცქნა სამყაროში..

მაგრამ,ერთი იცოდე..-ხმა ძალიან ჩუმი,ძალიან იდუმალი,ყველა განცდის დამტევი გაუხდა …ცრემლმორეული ვისმენდი მის სიტყვებს და არ ვიცოდი,პასუხად რა დამებრუნებინა,თუარა უდიდესი მადლიერება,რომ თითო სიტყვას მთელი გულით ამბობდა..

ვერ ვეტყოდი უკვე აქ,ჩემს პატარა გულში რომ იყო..

წინ მთელი ცხოვრება გვქონდა და,ჯერ ძალიან ადრე იყო გრძნობები გამომეფინა..-არასდროს წავალ,სანამ შენ არ მეტყვი,რომ აღარ გჭირდები..

მთელი სიძლიერე დამჭირდა,ცრემლები რომ დამებრუნებინა ჯებირებში..

მივუახლოვდი..

მთელი გრძნობით მივეხუტე..

მთელი გული გადამიშალა და მეც,ჩემი შევაგებე..

მიყვარდა,როგორ ღრმად უშვებდა ფილტვებში ჩემს არომატს და სახეზე სიამოვნება ეხატებოდა..

-რომ იცოდე დღეს მთელი დღე სამი ტასო მელაპარაკებოდა.-რომ ვიჯერე გული მისი სითბოთი,გამომხედა.

ღმერთო ტიტე და მისი აკაშკაშებული,ალმაცერად მომზირალი თვალები სულ სხვა განზომილება იყო..

ერთ წამს ვერ მივხვდი რას გულისხმობდა,მაგრამ,მზერას რომ თვალი გავაყოლე,ისე გამეცინა,გვერდით ოთახში ნუნის ზმუილიც კი გავიგონე.

ჩემი აბრეშუმის თხელი პერანგიდან მკერდი მიმზიდვად იყურებოდა..

-მამოპლასტიკის ღმერთიც ხომ არ გყავთ გვარში?! სიმართლე გითხრა,არ ვიტყოდი უარს ერთი ზომით გაზრდაზე-მაისური მაცრურად გამოვიწიე და ჩემს სიმდიდრეს შემფასებლური მზერა მოვატარე.

საკუთარი თვალით შევდეხე,როგორ შეეკრა სუნთქვა და,გული აუჩქარდა..

არც არაფერი დაუნახავს,თუმცა,მაინც აუჯანყდა მთელი ორგანიზმი.

ჩაეცინა..

-შენი მკერდის შეხების,შეფასების,ხელში მოქცევის და გემოს გასინჯვის უფლებას ამ ეტაპზე მხოლოდ მე ვაძლევ ჩემს თავს ანასტასია.-წარბები მაღლა აზიდა და მასზე მეტად ამაფორიაქა..

წარმოვიდგინე როგორ აკეთებდა ყველაფერს და პულსი ამიჩქარდა..

რას მიშვებოდა,ღმერთო,თავს მაკარგვინებდა..

მიდიოდა და ასე დაუკმაყოფილებელს მტოვებდა..

კოცნაც კიარ დამიტოვა სამახსოვრო..

სამზარეულოში გაშეშებული მანამ ვიდექი,სანამ გონებიდან საბოლოოდ არ განვიდევნე ბოლო სიტყვები და გული საგულეს არ ჩამიდგა..

საზიზღარი.

უტაქტო,ვნებიანი,ჩემი გულის მეპატრონე ტიტე ექიმი..

თუმცა,ის მარტო არ იყო..

როგორც კი დავწექი,

შეტყობინება გავხსენი და მასაც საბოლოოდ დავუკარგე ძილის ხალისი.

“სანაპიროზე ვიყავით,საღამო ხანი იყო და ცარიელ პლაჟზე მხოლოდ ჩვენ ვიყავით..

ერთადერთი თხელი ტილოს გრძელი პერანგი მეცვა და ერთიხელისმოსმით გადამაძვრე..

ჩემი მკერდი ხელებში მოიქციე და იქამდე წუწ*იდი,სანამ გული არ იჯერე..

მთელ სხეულზე ,ცხელ,ჟინიან კოცნას მიტოვებდი და ყოველ მისხალზე შენს ვნებას მიტოვებდი კვალად..

სამყაროს კარამდე ისმოდა შენი გმინვა და ჩემი კვნესა..

კალთაში რიტმულად ვირწეოდი და ვუყურებდი,როგორ გიმუქდებოდა თვალები,სანამ საბოლოოდ არ გასკდა მასში მზის სხივი და არ განათდა..

ბოლოს ჩემს შიშველ გულზე გედო თავი და მშვიდად გეძინა,მას შემდეგ,რაც მთელი სამყარო მაჩუქე,შენთან რომ ვიყავი და შენი..”

ათჯერ მაინც გადავიკითხე და გავაგზავნე..

სიზმარი კიდევ ერთხელ დამიდგა თვალწინ და ის უჰორიზონტო სიამოვნებაგანმიახლდა,დილას რომ განვიცდიდი..

ზუსტად ვიცოდი,წაკითხვისას თვალებს რომ დახუჭავდა და ყველა დეტალს ზედმიწევნით წარმოიდგენდა..

არც შევმცდარვარ..

ხუთი წუთიც არიყო გასული,

რომ დამირეკა და წუთები მხოლოდ მის გახშირებულ სუნთქვას ვუსმენდი..

მოვუგე,

ოფიციალურად გავიმარჯვე წეღანდელის შემდეგ..

თუმცა მისმა სიტყვებმა ისევ დამაკარგვინა თავი..

-ჩემს სახელს იძახდი.. ვნებამორეული,ჩამწყდარი ხმით..

ვიდექი და მოცნებობდი არასდროს შეგეწყვიტა ეს,რადგან,ყველაზე სანდომი,ძვირფასი და გასაგიჟებელი იყო..

ტუჩები დაწითლებული გქონდა და მთელ სამყაროდ დამიჯდა,რომ არ გამეღვიძებინე და სათითაოდ არ გამომეწოვა მათგან ის სიტყვები,რასაც გაიძახოდი და მრევდი..

საოცარი ხარ ანასტასია!

შენ ვერც კი წარმოიდგენ რას ნიშნავ ჩემთვის…

ავტორი: ტასუნა

28.06.23