უცებ ჰაერმა გმინვა ატეხა

და ამ გმინვაში სულს ღაფავს დარდი,

მიდის,დამტოვებს ფიქრთ ის ლამაზი უგულო ვარდი უეცრად გამოჩნდი შენც ერთადერთო, დარდი მოაწვა გულს უცნაური,

ტკივილი მოდის სულის სიღრმიდან,

მინდა გავიგო ხმა საამური, ამომავალი შენი ბაგიდან, იცი? ვნატრობდი მეც რომ მქონოდა, მოცარტის ქნარი და ვინჩის ფუნჯი, რა იქნებოდა? რა მოხდებოდა? არ ვყოფილიყავ დალტონიკ–მუნჯი. მე ვოცნებობდი იდუმალ ქალზე, ნატიფი სახით, უძირო მზერით,

ნანახს ანტიკურ ბერძნულ ლარნაკზე,

მოსილს ნათელი ღვთიური სხივით, უეცრად გადამეკეტა გადამიბრუნდა მთელიგონება და შევამჩნიე შენი თვალები შენი ხმა შენი სიcილ – კისკისი დავიბენ გავგიjდი ნუთუ ეს არის ის ერთaდერთი იმ წამს შევიგრძენ წუთისოფელის ნანატრი ლანდი, გახსოვს ის წამი რომ მიმატოვე? განდეგილივით მარტო დამტოვე ისე წახვედი არც კი მაკოცე მაგრამ მე მაინც გულით დაგლოცე…დაგლოცე ვხვდები თურმე მიყვარხარ და ამ გრძნობას მე გულით ვინახავ გამაგებინე თუ კიდევ გიყვარვარ რომ გელოდები გიჟი კი არ ვარ.. წუხელის ლექსი დავწერე ერთი, გულს შვება მივეც და სულს ნუგეში, ნუთუ ეგ არის სულ ყველაფერი,რასაც ვერ ვმალავ გულის უბეში..