გამიგონია, ცისარტყელაზე დამელოდები, ჩემო კეთილო…

მანამდე?.. რა ვქნა?.. ამხელა კაცი ასე ბავშვივით გამოგეტირო?

.

როგორც შენ თვითონ მეტირებოდი მუდამ სახლიდან ჩემი გასვლისას,

სულ გპირდებოდი, რომ მალე მოვალ… და ვასრულებდი… ახლა რას ვიზამ?

.

ვიძახო შენი სახელი დიდხანს? იქნებ შორსა ხარ და გაგაგონო,

პასუხად ყეფით გამაგებინო – მეძებ? აქა ვარ ჩემო პატრონო…

.

იქნებ ავდგე და კვლავ შენს ძებნაში შემოვიარო უბნის ქუჩები,

სად გამექეცი? სად დამიმალე თბილი თათები, სველი დრუნჩები?

.

შემხვდება ვინმე – ძაღლი დაკარგე? ცრემლს დაინახავს, ფიქრობს – ვერ არი…

როგორ მინდა რომ ისევ გიპოვო, შინ დაგაბრუნო… მოუსვენარი…

.

ცოდოა ძაღლი, უპატრონოდო, სჯობს ადრე მოკვდეს, ვიდრე პატრონი…

არადა, თურმე სწორედ უთქვენოდ, ჩვენ, პატრონები ვრჩებით მარტონი.

.

კარგ მეგობარზე უფრო ერთგულო, ჭკვიან თვალებით თითქოს მიყურებ,

წვიმს… სახლში არ ხარ, თუმცა სამარე ალუბლის ჩრდილით გადაგიხურე,

.

დღეიდან უნდა ყველა წვიმას და მზის ცისარტყელას გამოვეტირო,

რადგან ვიცი, რომ იქ მელოდები… მანამდე?.. რა ვქნა?.. ჩემო კეთილო…

2023. ივლისი.

🧚 ბაკურ სვანიძე