შექსპირი – მე-5 სონეტი

ერთიმეორეს რომ მისდევენ დინჯი წუთები,

მშვენიერებას აყვავებენ გაშლილ ვარდებად,

მაგრამ მშვენება, დროის ხელით ნასათუთები,

დროის ხელითვე იღუპება და სამარდება,

უსასრულობის გზაზე მიჰქრის დრო უშფოთველი.

ზაფხულის დღეებს ზამთრისაკენ მიერეკება,

ყინვის საფარით იფარება მკვდარი ფოთლები,

ოდესღაც მწვანე ბუჩქნარები იქცნენ ეკლებად,

მაგრამ ზამთარშიც არ მოკვდება ჭრელიზაფხული,

და ყვავილებიც იცოცხლებენ გამხმარ კონებად,

თუ შუშის კედლებს სურნელი აქვთ შემონახული

როგორც ზაფხულის გახსენება და მოგონება.

იღუპებიან ზამთრის სუსხით ვარდის ფურცლები,

ვარდის სული კი რჩება მარად გარდაუცვლელი

შექსპირი – მე-6 სონეტი

სანამ შენს ზაფხულს ზამთრის ცივი ხელი გაგუდავს,

მაგ სილამაზით დაამშვენე თასი საბედო,

სიტურფის განძი მიაბარე სანდო საბუდარს,

მშვენიერებამ თავის მოკვლა რომ ვერ გაბედოს,

ვინ გაგამტყუნებს, სილამაზე რომ არ დანაცრო,

ხარკის გაღებას მშვენებისთვის ვინ არ ეცდება,

შენივ თავისთვის გააჩინე შენი სანაცვლო,

ათჯერ გამრავლდი, სიხარულიც გაათკეცდება.

ათი სიცოცხლე გაგიჩნდება ამოსარჩევად,

ბედით იქნები ათჯერ უფრო გატაცებული,

მაშინ სიკვდილის წასართმევი არრა დაგრჩება

თუკი სიცოცხლე შვილს ექნება გადაცემული.

სიკვდილი აღარ მოგადგება თავის სანთლებით,

მემკვიდრეებად არ დაგრჩება მიწის მატლები.