მე-3 სონეტი

სარკეში იგრძნობ – დროა უკვე გახდე მშობელი;

განმეორება საჭიროა ბუნების განძთა.

მოტყუებული რომ არ დაგრჩეს წუთისოფელი

და ვინმე ასულს არ მოაკლო დედობის განცდა.

ყველა ქალისთვის სანატრელი მამაკაცი ხარ,

ყველა ქალწული შემოგწირავს თავის მშვენებას,

მაგრამ საკუთარ სილამაზეს გაუტაცნიხარ

და არ გაფიქრებს შენი მოდგმის გადაშენება.

დედაშენისთვის წარსულ დღეთა სარკე შენა ხარ,

მას ნეტარ აპრილს გაუცოცხლებს სიყრმე შვილისა,

როცა შენს შუბლსაც ნაოჭებით ჟამი შელახავს,

მაშინ გაგიღებს შვილი სარკმელს სიყმაწვილისას.

უშვილ-უძირო თუ დარჩები მიუსაფარად,

მაგ შენს სახესაც შენთან ერთად მიწა დაფარავს.

მე-4 სონეტი

ჩემო მფლანგველო, რა მძარცველი გული გქონია,

რად გადაწყვიტე სილამაზის გაჩანაგება?!

მშვენიერება საკუთრება რატომ გგონია?

მშვენიერება მხოლოდ სესხად მოგცა განგებამ.

ლამაზო ძუნწო, საგანძური რატომ გაფანტე,

რაც მომავლისთვის საანდერძოდ გიძღვნა ბუნებამ!

ჩემო მევახშევ, სხვის ქონებას რატომ აბანდებ,

როცა სარგებელს არ იძლევა განძის ბრუნება!

თავადვე გწამლავს უსარგებლო ვაჭრობის შხამი,

საკუთარ თავის გასაძარცვად მართავ ბაზრობას,

მაგრამ დადგება საბოლოო განკითხვის ჟამი

და, ნეტავ, რითი გაამართლებ მაგ უაზრობას.

უმოდგმოდ ქრება სილამაზე, ვით მოჩვენება,

მომავლის შემქმნელს ჭირისუფლად რჩება მშვენება.