იმდენ აღსასრულს ვიტევთ –

ჯვარს რომ არ გვეცვა ქრისტე,

ის ინებოდა ღმერთი?

ჩვენ ვიქნებოდით ერთად?

მიძგერს ჯვარი და მკერდი,

ნახატს ფერები მკვეთრი,

უბოძე, ჩაუდგი სული –

და არ აჩვენო სულელს.

ტკივილს დაატარებს დედამიწა,

ნახავ თუ თვალი გიჭრის.

ჩვენ კი სიმართლეს ვბილწავთ,

აღიარებაც გვიჭირს…

ორგულობას ვთვლით ნიჭად,

ცრემლის გიდგიათ ზღვა.

გუშინ მოკალით ბიჭი,

დღეს დამნაშავე სხვაა.

როცა ვაგებდით სახლებს,

თქვენ დანგრევაზე ბსჭობდით,

მოდით! ჩახედეთ თვალებს!

თვალებს ჩახედეთ! მოდით!

მოდით, შეხედეთ ქალაქს,

სისხლი სდის, უკვე იცლება!

კვლავ ნეკნს ამადლით ქალებს,

და ეს არაფრით იცვლება.

ამბობენ ბოლოსკენ თამადები,

სხვები მათ გვერდზე კიდევ;

ქალი არისო თავდები –

ქალი არისო კიდე.

მაგრამ ქალია – ღვთისმშობელი,

ჩვენი ,,მშობელიც” ასევე!

რჯულის აქ მქადაგებელიც,

ხშირად ხმლებით რომ დასდევდნენ…

ქალს ნუ უყურებთ ეგრეც,

ქალია – ერის პიკი!

ქალია – თამარ მეფეც!

ქალია – შუშანიკი…

და თუ ვარსქენი არ ხარ,

რად ებრძვი, რად ჩაგრავ მითხარი.

თუ დაფიქრდები – ნახავ,

აქ დამნაშავე ვინც არი.