“ერთი ფშაველი ქალი მიყვებოდა:

მამა ავადმყოფი მყავდა, შეშის მოტანა რომ დაგვჭირდებოდა, დედა ურმის კოფოზე მამას დასვამდა, სახრეს იმას დააჭერინებდა და ისე გავიდოდნენ სოფლიდან. ტყეში დედა სჭრიდა შეშას, ის უდებდა ურემზეც, მამა ცოტაზე თუ წააშველებდა ხელს. რომ გამობრუნდებოდნენ და სოფელს მიუახლოვდებოდნენ, დედა სახრეს ისევ მამას მისცემდა, თვითონ დიდ მანძილზე ჩამორჩებოდა, ვითომდა მარტო მამას მოჰქონდა ოჯახისთვის შეშა”.

რევაზ ინანიშვილი