უცნაური დღეა.ქალაქი ადრიანად იღვიძებს და აქტიურობას იწყებს.ხალხი ქუჩაში გამოდის.ზოგი სკოლაში მიიჩქარის,ზოგი უნივერსიტეტში,ზოგი სამსახურში და ზოგიც უბრალოდ სუფთა ჰაერზე სასეირნოდ მეგობრებს ხვდება.ყველას თავისი საქმე აქვს,თავისი საფიქრალი.ბევრი ოცნებებში იძირება და ფიქრებით არარეალურ სამყაროში მიემგზავრება,რათა მწარე რეალობას გაექცეს.

ქალაქის შუაგულში ,ხიდთან პატარა გოგონა ზის და თვალს ადევნებს მდინარის მშვიდ დინებას.სხვების მსგავსად,ისიც ფიქრებშია ჩაფლული.ის მეოცნებეა.სამყაროს განსხვავებული თვალით უყურებს.აღიქვამს იმას,რასაც ვერ აღიქვამენ სხვები. ის იმაში ხედავს სილამაზეს,რასაც სხვები ვერ ამჩნევენ.ის განსხვავებულია,თავისებური.პატარა მეოცნებე გოგონა.მდინარეც როგორი მშვიდია.გოგონა მას ზემოდან უცქერს და თითქოს მასთან შერწყმა სურს.რა სიმშვიდეა მასში,როცა ირგვლივ ქალაქი ცოცხლობს.მდინარე აუღელვებლად მიუყვება ნაპირებს,თითქოს არ ჩქარობს წასვლას და ცდილობს,რაც შეიძლება დიდხანს შემორჩეს ერთ ადგილს. ისიც კი ოცნებობს.ბუნება ცოცხლობს.სხვანაირად არც შეიძლება.ეს გარდაუვალია.

მდინარის ნაპირას,ერთ-ერთ ქვაზე საყვარელი მოხუცი ჩამომჯდარა და ანკესი წყალში ჩაუშვია.საათობით ზის თევზის მოლოდინში და ისიც ფიქრებში იძირება.ვინ იცის,რაზე ფიქრობს.იქნებ ცხოვრებაზე,ან ოჯახზე,ან იქნებ მდინარის სილაღეზე.ფიქრობს და ხმაურიანი სამყაროსგან შორს,სიცოცხლით ხარობს.პატარა ტალღები აგულიანებს მას და უდიდეს პოზიტივს უზიარებს.აქ მოწყენა შეუძლებელია.აქ ხომ სრულიად სხვა სამყაროა.