მე დავიწყე შაბათ -კვირას მონასტერში სიარული: პარასკევს მოვედი და კვირას დავრჩი”, – იხსენებს მამა ვიტალი. – მიმიღეს სიყვარულით და გაგებით. კარგია, რომ სასულიერო პირებს შორის იყო ლიტველი, მამა პაველი – მე შემეძლო მასთან სულიერ თემებზე საუბარი, მაგრამ მე პირველად ვაღიარე. იმ დროს მე არ ვიცოდი საკმარისად რუსული, ძირითადად ყოველდღიურ დონეზე … შემდეგ გადავწყვიტე სწავლა შემეწყვიტა სკოლაში (იქ შევედი სკოლის ცხრა კლასის შემდეგ) და 16 წლის ასაკში მონასტერში ჩამოვედი მუდმივი ბინადრობის. ეს მოხდა 1991 წლის მარტში. მე ვოცნებობდი ბერი გავმხდარიყავი, მაგრამ სხვაგვარად აღმოჩნდა. ის ჩაირიცხა ბელორუსიის სემინარიაში, გაიცნო გოგონა იქ და დაქორწინდა – სემინარიის დამთავრებისთანავე, 1995 წელს.

სხვათა შორის, მამა ვიტალის დედამ და მისმა ძმამ და დამ ასევე მიიღეს მართლმადიდებლობა. მაგრამ მღვდლის ნაცნობებსა და მეგობრებს შორის დამოკიდებულება მის ჭეშმარიტ სარწმუნოებაზე გადასვლის მიმართ ორაზროვანი იყო. მოხდა ისე, რომ ლიტველებმა მართლმადიდებლობა დაუკავშირეს რუსებს, რუსები კი ყველაფერს საბჭოთა და სსრკ აღიქმებოდა როგორც ოკუპანტი სახელმწიფო. ამიტომ, ზოგიერთ ლიტველს არ ჰქონდა საუკეთესო მოსაზრება იმათ შესახებ, ვინც მართლმადიდებელი გახდა.

– მე უნდა განმეცადა ეს ყველაფერი ჩემთვის, განსაკუთრებით პირველად მას შემდეგ, რაც ქვეყანამ დამოუკიდებლობა მოიპოვა, – იხსენებს მამა ვიტალი. – ზოგჯერ პირდაპირ მეუბნებოდნენ, რომ მივდიოდი დამპყრობლებთან, რუსებთან. ყოველივე ამის შემდეგ, ხალხი ნამდვილად არ განასხვავებდა რუსულსა და საბჭოთას, რადგან საბჭოურს რუსულად სთავაზობდნენ. თუმცა, ობიექტური რომ იყოს, შეიძლება გავიხსენოთ, რომ ლიტველებიც იყვნენ საბჭოთა, რომლებმაც დააწესეს კომუნისტური იდეოლოგია ლიტვაში. მაგრამ მე ვუპასუხე ყველა ბრალდებას, რომ მე აშკარად გამოვყოფ რელიგიას პოლიტიკისგან, სულიერ ცხოვრებას საზოგადოებისგან. მან განმარტა, რომ მე არ მივდიოდი საბჭოთა კავშირში და არა რუსებთან, არამედ მართლმადიდებლურ ეკლესიაში. და ის ფაქტი, რომ ეკლესია ძირითადად რუსულად საუბრობს, არ ხდის მას საბჭოთა.