მე ვერ ვიყავი მაჰათმა განდი,

სულით მშვიდი და მზერით ნატიფი…

მე უფრო, ქარს და ქარიშხალს ვგავდი –

და ამ ქაოსში გამოვიფიტე.

ადამიანთა სულელურ განცდის,

ვნებებს შეწირულ სამყაროს ვუმზერ.

სიმართლის თქმას კი არავინ გაცდის,

– ვდგავართ მარაზმის საფეხურზე.

პირდაპირ ვამბობ იმ სიტყვებს, რასაც,

ალბათ ჩვენ ყველა ძილის წინ ვბოდავთ.

– მონარქს დაუთმო ლაგამი ,,მასამ”,

მე თავს კარგად ვგრძნობ უმეფოდაც.

ჰო და, ისინი მონები გახდნენ –

ამას ებრძოდა ალბათ განდიც…

მეფის ულაყებად შეიკაზმნენ,

ფუჭი იმედით და განცდით.

ისევ ფარისეველს მიწოდებენ,

თუ მსურს ეს ტყუილი გავაქრო;

– მაინც, იმ ტაძრებში ილოცებენ,

სადაც რწმენაზე მეტია ოქრო.

მე კი, ვუყურებ და მართლა სატირაა,

ისე შეეჩვივნენ უკვე პატრონობას.

ისეთი მომავლის დედაც ვატირე,

სადაც გვასწავლიან მონობას.

მგონი, ძალიან გადავგვარდით…

მტანჯავს სამყარო, ტყუილით სავსე –

და თუ ვიქნები ოდესმე განდი,

მეც მომაკითხავს ჩემი გოდსე.

და სამი ტყვიით გამიხვრეტს გულმკერდს,

მე ეგ სიკვდილიც ფეხზე მკიდია.

რადგან ჩვენ ისევ იმ მიწას ვუმზერთ,

სადაც ეს ასჯერ გამოგვიცდია.