ალბათ, ეს მაშინ, როცა სულში არავის ვუშვებთ. ან იქნებ ეს ხდება მაშინ, როდესაც ჩვენ მწვავედ ვგრძნობთ, რომ არავის სჭირდება ჩვენი სული. ზოგჯერ ორივე ვარიანტი გაერთიანებულია.

ან იქნებ ეს მხოლოდ ადამიანის ცნობიერებაა მისი არსებობის შესახებ? მე ვარ და ჭეშმარიტად, გამოცდილებით, მხოლოდ ის ვიცი, რომ ვარ. ამიტომ, პრინციპში, ეგზისტენციალურად მარტო ვარ. ალბათ ასე იტყოდა სარტრი ან კამიუ. მაგრამ ამ პასუხს რაღაც აკლია. კიდევ უკეთესი, ვინმე.

ჩვენ ვაგრძელებთ პასუხის ძიებას.

მარტოობა ტანჯვაა. მართლაც, მარტოობაში ყოველთვის მარტო რჩები შენს ტკივილთან. და, ალბათ, კაცობრიობის უმეტესობა თანაბარ ნიშანს დააყენებს მარტოობასა და ტანჯვას შორის.

თუმცა ისტორიაში ყოველთვის არსებობდნენ ადამიანები, რომლებიც თავად ეძებდნენ მარტოობას. ბევრია ასეთი მწერლები, მხატვრები, მუსიკოსები. ისინი გარბიან სამყაროს, რათა მოგვიანებით მისცენ მას თავიანთი განმარტოების ნაყოფი. გენიალური მუსიკა, რომელიც ჩვენ აღფრთოვანებული ვართ. ნახატები, რომლებიც ირგვლივ მილიონობით ადამიანს აგროვებს. წიგნები, რომლებიც აოცებენ აზროვნების სიღრმით. ეს ყველაფერი შემოქმედებითი მარტოობისგან იბადება – და ამას ყოველთვის თან ახლავს ხელოვანის შინაგანი ტანჯვა.

გენიოსები არიან ადამიანები, რომლებიც ეძებენ მარტოობას და ამავე დროს განიცდიან მას. სხვებიც იტანჯებიან მარტოობით, მაგრამ გარბიან.

ადამიანის სულს ბუნებრივად სურს გაიხსნას საკუთარი თავი ვინმესთვის, გაიზიაროს საკუთარი თავი და იკვებებოდეს სხვა სულით. მაგრამ ამავდროულად, ჩვენთან ძალიან ახლოს მყოფი ადამიანის დაშვებით, ჩვენ თავს არაკომფორტულად ვგრძნობთ ჩვენი გულის სიწმინდეების შემოსევისა და გაუგებრობის გარდაუვალი სიმწარის გამო.

ეს ვითარება შოპენჰაუერმა აღწერა ცნობილ „პორკუპინის დილემაში“. როცა გოჭები ცივდებიან, ისინი ერთმანეთს ეხვევიან, რომ გათბებიან. ნემსის ჩხვლეტას ტკივილს გრძნობს, ცხოველები იფანტებიან, მაგრამ მალევე იყინებიან და ისევ უახლოვდებიან, თანდათან პოულობენ მისაღებ მანძილს. ასე რომ, შინაგანი სიცარიელე და სიცივე უბიძგებს ადამიანებს ერთმანეთისკენ, მაგრამ, ორმხრივი ჭრილობების მიღებით, ისინი იფანტებიან – რათა კვლავ შეიკრიბონ, როდესაც მარტოობა აუტანელი ხდება. საერო თავაზიანობა და მიღებული ქცევის კულტურა სხვა არაფერია, თუ არა უსაფრთხო მანძილი ჩვენს მარტოობას შორის.

ზოგადად, შოპენჰაუერს აქვს უბრალოდ გამანადგურებელი აფორიზმები ამ თემაზე, როგორც ზუსტი, ასევე მწარე. მაგალითად: „ადამიანთა კომუნიკაბელურობა ეფუძნება არა საზოგადოების სიყვარულს, არამედ მარტოობის შიშს“. ან: „თითოეულ ადამიანს შეუძლია იყოს საკუთარი თავი მხოლოდ მაშინ, როცა მარტოა