ლექსების დემონო

რატომ გრძნობ ასე ბევრს ყველასგან ფარულად?

სათქმელსაც ამ მრუმე მელანში რად ახრჩობ?

რად ცდილობ გაქცევას, როგორაც გამოხსნას?

ლექსებს ხევ და აქრობ ათასჯერ ნაამბობს!

გგონია, ტკივილებს უშველი სასმელით?

გგონია, ღვინოში ჩაახჩობ მუზას და

განთიადს შეხვდები “ყოფილი” პოეტი?

პოეტი, რომელიც აუშვებს ღუზას და

გასცურავს საკუთარ დიდების ტალღებში.

გაჰკვეთავს ქარიშხლებს მქუხარე ტაშების?

მაგრამ გავიწყდება, რომ ხალხი ბრბოა და

ამ ბრბოში იცოდე ოდესღაც გაქრები…

უყურებ იარებს, დღეს ალბათ არც გტკივა!

გარშემო ფრინავენ ლექსების მტრედები.

კედელზე, რაფაზე, ასანთზე, მიწაზე

ყველგან წერ და ბოლოს სიტყვებად იქცევი.

გგონია, უარყოფ შენს აშარ ხასიათს?

გგონია, დაამხობ კერპს მე რომ დაგიდგი?

ამბობ, რომ არა ხარ დიადი პოეტი!

ამბობ და ამ სიტყვებს სიკვდილად განიცდი.

ოთახში ლანდია და ძრწოლის ზარია.

ხარხარებ, და შიშიც როგორღაც განდევნე.

მაგრამ თუ ვარგიხარ ლექსების დემონო,

მოდი და უბრალოდ სიცოცხლე გაბედე.

ვე რა