. . . – სულ ამბობ,რომ აქედან წასვლა გინდა…დავუშვათ,წახვედი,მერე?!

 -მერე…ვიმუშავებ და ფულს შვილებს გამოვუგზავნი… 

-შენ გგონია,იქ,სადაც მიდიხარ,ყველაფერი იდეალურად დაგხვდება?! 

-ამაზე უარესი ხომ აღარ იქნება?!

 -უარესი?რა შეიძლება იყოს იმაზე უარესი,ვიდრე შვილებისაგან შორს ყოფნაა?!

 -შვილების ცრემლიანი თვალების ყურება…სახლში დაბრუნებულს,დე,რა მომიტანეს კითხვაზე,ცარიელი ხელების ზურგს უკან დამალვა და სულის წვა…ექიმთან ვერ მიყვანა,წამლებს მაინც ვერ ვიყიდი-ს შიშით…აი,რა არის საშინელება…

 -მერე,სიშორე? 

-სიშორე არაფერია,როცა იცი ისინი კარგად არიან,ვინც საკუთარ სიცოცხლეს გირჩევნია.. 

-მერე,შენი სიცოცხლე?! 

-ჩემი სიცოცხლე მათი ბედნიერებაა… 

-ფულით ბედნიერებას და დედის სითბოს ვერ იყიდიან მეგობარო… 

-მიეჩვევიან… 

-შენ მიეჩვევი?! 

-ვიღაცამ ხომ უნდა იცხოვროს მიუჩვეველი ტკივილით…

 -როდის მიდიხარ? 

-კვირის ბოლოს…

 -გაგიჭირდება დამშვიდობება… 

-არ დავემშვიდობები…ფრენა ღამითაა,ბავშვებს დავაძინებ,ფრთხილად გულში ჩავიკრავ…ვაკოცებ,მათ სურნელს ჩავისუნთქავ და თან გავიყოლებ… -არ წახვიდე…

 -მათ გამო უნდა წავიდე… 

-კიდევ ერთხელ დაფიქრდი… 

-თუ ვიფიქრებ,ვერ წავალ…ფიქრით გაჭირვებას ვერ ვუშველი…იმედია,ოდესმე შვილები მაპატიებენ… 

-არ დაგიფასდება ამხელა მსხვერპლი ბოლოს…არავის დაუფასდა… 

-თუნდაც არ დამიფასდეს,სანამდე შევძლებ,მინდა ბედნიერები იყვნენ,თუნდაც ჩემი უბედურების ხარჯზე…