რომელმან შექმნა სამყარო ძალითა მით ძლიერითა,

 ზეგარდმოთ არსნი სულითა ყვნა ზეცით მონაბერითა,

 ჩვენ, კაცთა, მოგვცა ქვეყანა, გვაქვს უთვალავი ფერითა,

 მისგან არს ყოვლი ხელმწიფე სახითა მის მიერითა

 2

 ჰე, ღმერთო ერთო, შენ შეჰქმენ სახე ყოვლისა ტანისა,

 შენ დამიფარე, ძლევა მეც დათრგუნვად მე სატანისა,

 მომეც მიჯნურთა სურვილი, სიკვდიდმდე გასატანისა,

 ცოდვათა შესუბუქება, მუნ თანა წასატანისა.

 3

 ვის ჰშვენის, – ლომსა, – ხმარება შუბისა, ფარ-შიმშერისა,

 – მეფისა მზის -თამარისა, ღაწვ-ბადახშ, თმა-გიშერისა,

 – მას, არა ვიცი, შევჰკადრო შესხმა ხოტბისა, შე – რისა,

 მისთა მჭვრეტელთა ყანდისა მირთმა ხამს მიმართ, შერისა.

 4

 თამარს ვაქებდეთ მეფესა სისხლისა ცრემლ-დათხეული,

 ვთქვენი ქებანი ვისნი მე არ-ავად გამორჩეული.

 მელნად ვიხმარე გიშრის ტბა და კალმად მე ნა რხეული,

 ვინცა ისმინოს, დაესვას ლახვარი გულსა ხეული.

 5

 მიბრძანეს მათად საქებრად თქმა ლექსებისა ტკბილისა,

 ქება წარბთა და წამწამთა, თმათა და ბაგე-კბილისა,

 ბროლ-ბადახშისა თლილისა, მის მიჯრით მიწყობილისა.

 გასტეხს ქვასაცა მაგარსა გვრდემლი ტყვიისა ლბილისა.

 6

 აწ ენა მინდა გამოთქმად, გული და ხელოვანება,

 – ძალი მომეც და შეწევნა შენგნით მაქვს, მივსცე გონება;

 მით შევეწივნეთ ტარიელს, ტურფადცა უნდა ხსენება,

 მათ სამთა გმირთა მნათობთა სჭირს ერთმანერთის მონება.

 7

 მო, დავსხდეთ, ტარიელისთვის ცრემლი გვდის შეუშრობილი;

 მისებრი მართ დაბადებით ვინმცა ყოფილა შობილი!

 დავჯე, რუსთველმან გავლექსე, მისთვის გულს ლახვარ-სობილი,

 აქამდის ამბვად ნათქვამი, აწ მარგალიტი წყობილი.

 8

 მე, რუსთველი ხელობითა, ვიქმ საქმესა ამა დარი:

 ვის ჰმორჩილობს ჯარი სპათა, მისთვის ვხელობ, მისთვის მკვდარი;

 დავუძლურდი, მიჯნურთათვის კვლა წამალი არსით არი,

 ანუ მომცეს განკურნება, ანუ მიწა მე სამარი.

 9

 ესე ამბავი სპარსული, ქართულად ნათარგმანები,

 ვით მარგალიტი ობოლი, ხელით-ხელ საგოგმანები,

 ვპოვე და ლექსად გარდავთქვი, საქმე ვქმენ საჭოჭმანები,

 ჩემმან ხელ-მქმნელმან დამმართოს ლაღმან და ლამაზმან ნები.