სასაფლაო, ტირილი, მოთქმა და გოდება, ისე როგორც ყველა დაკრძალვაზე ხდება ახლაც ასე იყო, მაგრამ ახლა ყველაზე მეტად სტკიოდა მას, სხვისი ტკივილი მის ტკივილთან სად მოვიდოდა, მისი ტკივილი გაუსაძლისი იყო, ცხოვრების დაკარგვის, ხალისის დაკარგვის ტკივილი, რომელიც აღარ განმეორდებოდა მის სიცოცხლეში, დაკარგა ისინი ვინც მასში ჩანერგა სიცოცხლის სიყვარული, სიყვარულის სიცოცხლე და ბედნიერება.. მოულოდნელად, ერთ დღეში, ერთ წუთში დაენგრა ქვეყანა თავზე, ყველა ტკივილმა ერიანად იფეთქა მასში… კუბოს თავსახურზე ხმაურით იყრებოდა გაყინული მიწა. თითქოს ახლა მოეგო გონს, ახლა გაანლიზა რაც მოხდა, რა დაკარგა, ახლა მიხვდა რომ სრულიად მარტო დარჩა..

დედა დედიკო.. დედააა- ტირილით გავიქეცი მაგრამ დამიჭირეს საშუალება არ მპმცეს მასთან ახლოს მისვლის…გემუდარებით არ მიმატოვოთ რა.. დედიკო სად წახვედი, ჩემო დედიკო- ბოლო ხმაზე ვტიროდი უკვე ძალაგამოცლილი..

დამშვიდდი შვილო, ყველა ტკივილი გაივლის ერთად- ყველაზე ძალიან ეს სიტყვები სტკიოდა ახლა..

არა არ გაივლის ნუნუ დეიდა, მე ყველაფერი დავკარგე, ჩემი დედიკო და მამიკო, ისინი აღარ არიან, მიმატოვეს, წავიდნენ. რატომ? რატომ?– რა დავაშავე ასეთი რა დანაშული მიმიძღვის უფლის წინაშე.. მიწაზე მუხლებით დავვარდი და ისტერიულად ვტიროდი მანამ სანამ გული არ გამეპარა ტკივილისაგან..სანამ გონება არ დამიხშო კივილმა…