სადღაც ახლა უჩვეულო დარდებია…

მთებს დაეტყოთ სევდა,

გლოვის ნიშნად.

ანგელოზნი მიწაზე რომ ვარდებიან,

და ვარდები რომ ჭკნებიან,

რაღას ნიშნავს?

ჩავბარდები ამ ტკივილის პოლიციას…

და იმ ხალხში, ღიმილი რომ არ იციან,

მეც ვიპოვი ჩემს ადგილს

და დავბერდერდები.

გავჩერდები სადაც წვიმს და დამიცდიან,

მანდ თუ სული ამოვთქვი,

გავაგრძელებ ალბათ წერას!

და ფურცლები დამალავენ რასაც ვიტყვი,

მანამ, სანამ არ ვუჩივი ბედისწერას.

მანამ, სანამ შემიძლია გავიმართო –

ამინდებთან ბრძოლები რომ გამიმართავს,

შედეგებზე ფიქრი არც კი მინდა,

რადგან მიწას, რაც კი ქონდა მაშინ წმინდა,

ყველაფერი ხარებივით გადათელეს.

და ამხალხში იპოვეო სამართალი…

აღარც წვეთი წყალი მინდა,

აღარც ლომთა ღირიალი –

ყველა ჩიტი თბილ ქვეყნებში გადაფრინდა,

და მომბეზრდა გამოფიტულს

ერთ ადგილზე ტრიალი!

ხოდა, მოდი, გადავხტეთ –

ისტორია ჩვენ კი არა, ჩვენნაირებს ინახავს.

და თუ გრძობებს ამ მიწაზე

მოვიტანთ და დავატევთ –

ჩვენც ვიტყვით რომ სიცოცხლში,

სიცოცხლეზე მეტი ვნახეთ,

და ამბავი ჩემს ლექსებში

სამუდამოდ შევინახეთ.